Ved spanskegrensa ligg byen Marvao (4420) på ein fjelltopp, 862 m over havet, omgitt av eit festningsverk som ingen klarte å innta før i 1833. Det verka umogleg å innta denne byen for oss også, der vi kom køyrande etter vegen og berre så vidt skimta ein mur øvst på ein fjelltopp som røyste seg rett opp frå slettelandet. Vår dyktige sjåfør brakte oss likevel opp til byporten, der vi måtte stoppe for raudt lys. Gatene var så trange at det knapt var plass til ein bil i breidda, og trafikken inn og ut måtte lysregulerast. Ei stund gjekk trafikken inn til parkeringsplassen ved poussadaen inst i byen, og ei stund gjekk trafikken ut av byen. Vi fekk dei to siste ledige romma i poussadaen, og dei var både gamle, sjarmerande og komfortable. Vi nytte vår beste middag i Portugal hittil i restauranten om kvelden, men utsikten fekk vi ikkje nyte, fordi vi sat inne i ei sky. Neste dag letta det, og vi fekk til gjengjeld ei fantastisk oppleving. Vi kunne sjå milevis sørover Alto Alantejo-slettene, og langt innover i Spania. Vi skimta også ein annan og liknande festningsby på ein fjelltopp lenger vest, Castelo de Vide. Etter ein lang frukost ved panoramavindauga, vandra vi rundt i byen og borgområdet. Nokre av oss våga å gå på murane og i tårna. Andre kika inn i den einaste gave- og suvenirbutikk vi fann, og den var faktisk ganske fin. Byen Marvao kan vi anbefale utan forbehold!