I Alcobaca fekk vi med oss restane av ein antikvitetsmarknad, før vi gjekk inn i klosteret (verdsarv) og såg på dei flotte gravene til Dona Ines og Don Pedro. Gravene er minne om ei tragisk kjærleikshistorie. Tronarvingen Don Pedro forelska seg i hustrua si spanske hoffdame. Sjølv etter at hustra hans var død, fekk ikkje Don Pedro lov til å gifte seg med si kjære Ines. Av frykt for at hennar spanske familie skulle få for sterk innflytelse, let kongen Ines myrde i 1355. To år seinare blei don Pedro konge, og hemnen let ikkje vente på seg. Det han gjorde med mordarane, høver ikkje på bloggen her, men han let i alle fall liket av Ines bli kledd opp og krona som dronning. Alle måtte ære henne ved å kysse handa hennar to år etter at Ines var død. Klosteret blei bygd mellom 1178 og 1218, og romma på det meste 999 munkar. På 1600-talet kom klosteret sine innntekter stadig meir frå keramikk og skulptur i stein, tre og leire. Seinare blei klosteret meir berømt på grunn av dekadanse og moralsk forfall, og forfattarar beskreiv "uavbrutt fråtseri", og "dei feite, sleske og vaggende munkane med vellystige blikk" (Lonely Planet) Klosteret blei oppløyst i 1834.